كيركگور در ديباچه‌ي مفهوم اضطراب ادعا مي‌كند قصد دارد اين كتاب را به همان سرراستي بنويسد كه مرغان هوا آواز سرمي‌دهند. او مي‌گويد، گناه اول هر فردي از ابناي بشر شبيه گناه اول آدم ابوالبشر است. سپس به سراغ اضطراب مي‌رود و فرق مي‌گذارد ميان اضطراب عيني (برون‌ذاتي) و اضطراب ذهني (درون‌ذاتي) و رابطه‌ي آن را با آزادي برجسته مي‌سازد: امكان آزادي در اضطراب عرض اندام مي‌كند. كيركگور اضطراب را ترس يا دلهره‌اي نامشخص مي‌داند كه پيش‌شرط آزادي (و به همين سبب، پيش‌شرط گناه) است زيرا اضطراب همانا تصديق وضع كنوني ما و بازشناخت ماهيت امكان است. در اينجا كيركگور در مقام متفكري مسيحي بحث مي‌كند و تا بخواهيد از متن كتاب مقدس نقل مي‌كند و خيلي وقت‌ها از عبارت‌هايي استفاده مي‌كند از زبان‌هاي ديگر ــ متني كه براي فيلسوفان و كيركگورپژوهان جذاب خواهد بود اما خوانندگاني را كه علايق عام‌تر دارند دچار اضطراب خواهد ساخت.