انواع شکاف‌هاي نسلي، جنسيتي، شکاف سنت و تجدد، شکاف مرکز و پيرامون، فساد نهادينه شده، بحران‌هاي زيست‌بومي، شدت و ضعف قطبي شده‌ي سياسي و اجتماعي و نابرابري‌هاي مزمن اقتصادي، همه مانع همبستگي اخلاقي و توسعه پايداري است. صفات جمعيتي و محتواي جامعه‌ي ما به کلي دگرگون شده است؛ اما شکل اراده‌اش قديمي است. محتواي زندگي شهري با ساختارهاي روستايي و سنتي اداره مي‌شود. نتيجه‌اش تبديل يک ملت به روحي سرگردان است. مردمي که ميل به موفقيت دارند، موفق نمي‌شوند، اميدشان در نوميدي است. عاقلان زيادند اما عقلانيت اجتماعي کار نمي‌کند. همه‌ي اين‌ها نشان مي‌دهد که ما در بحران زندگي مي‌کنيم، اين از شاخص‌هاي تحرک اجتماعي رو به رشد پيداست؛ اما عجيب اين که، به رغم مصائب، زندگي در اين سرزمين جاري است. نخبگان بزرگ درمانده اند و...