نمايش‌نامه‌هاي غلام‌حسين ساعدي در هه‌هاي چهل و پنجاه تا امروز به دليل توجه‌شان به سوژه‌هاي اجتماعي و سياسي و همچنين به دليل نگرش ميني‌ماليستي و ساده‌شان، اين بخت را داشته‌اند كه بارها و بارها توسط گروه‌هاي تئاتري آماتور و حرفه‌اي روي صحنه بروند. هم نمايش‌نامه‌هاي نمادين او و هم نمايش‌نامه‌هاي واقع‌گرايانه‌اش همواره آيينه تمام‌نماي جامعه ايراني بوده‌اند، آيينه‌اي كه هراس‌ها و مصائب دوران خود را به خوبي منعكس كرده‌اند...