در يک روز آفتابي بهاري، دوشنبه، 20 مارس 1995، پنج عضو فرقه‌ اوم شينريکيو با سارين، گازي سمي و بيست‌ و‌ شش‌بار مرگبارتر از سيانور، به متروي توکيو حمله کردند. اين يک حمله‌ تروريستي هولناک به يک سيستم رفت و آمد عمومي بود و قربانيان بيشماري داشت. هاروکي موراکامي، مهمترين رمان‌نويس معاصر ژاپن، براي درک دلايل و ابعاد فاجعه با قربانيان و بعد با اعضاء فرقه‌ اوم مصاحبه‌هاي متعددي انجام داد و حاصل کارش را در اين کتاب گرد آورد. او با کساني صحبت کرد که در روز واقعه مانند هر روز ديگر زندگي‌شان از خانه بيرون آمده بودند تا با مترو به سر کار بروند و قرباني سارين شدند. به روايت‌هاي کارکنان مترو و پزشکان معالج و خانواده‌هاي قربانيان درگذشته گوش داد. بعد به سراغ اعضاء فرقه‌ اوم رفت تا حرف‌هاي آن‌ها را بشنود و ببيند انسان‌هايي که به دنبال آرامش و غناي معنوي بودند، چطور به ابزار جنايت تبديل شدند. موراکامي در اين کتاب به روانشناسي ژاپن مي‌پردازد و مسائل بنيادي را بررسي مي‌کند که در نهايت مي‌تواند به خلق چنين فرقه‌هاي تروريستي منجر شود. در اين کتاب رمان‌نويس تا حد زيادي جاي خود را به روزنامه‌نگار داده و سعي مي‌کند از طريق داستان‌هاي کساني که بيشتر از همه درگير ماجرا بودند، دلايل و نتايج خشونتي هولناک را نشان بدهد، خشونتي که از نظر او خطر تکرارش به شکل هاي ديگر وجود دارد. بيست سال بعد از حمله‌ با گاز به متروي توکيو و سال‌ها پس از نابودي فرقه اوم، جهان هنوز شاهد فجايعي است که مانند آن روز آفتابي در 1995 در ژاپن، حيات بي‌گناه‌ترين و بي‌دفاع‌ترين انسان‌ها را هدف مي‌گيرد. «مترو» يکي از مهمترين آثار غيرداستاني موراکامي است و در شرايط امروز جهان حتي بيشتر از قبل ضرورت خوانده شدنش احساس مي‌شود. اگر مي‌خواهيد ذات تروريسم و فرقه‌گرايي را بشناسيد بايد اين کتاب را بخوانيد.