غالباً در رابطه با آن‌چه كه اتفاق مي‌افتد صادق نيستيم. اگر ما مركز باشيم و كسي را در حاشيه ببينيم، معمولاً به خود مي‌گوييم: «من تو اون موقعيت نيستم چون من فرق مي‌كنم.» اما اين حرف‌ها فقط از روي خودبيني‌ست. خيلي راحت مي‎توانيم جاي همان آدم باشيم. همه ما آن چيزها را درون خود داريم. فقط نمي‌خواهيم به چيزهاي مشترك ميان خود و آن بيگانگان اعتراف كنيم چرا كه بيش از اندازه فروتن مي‌شويم. اين مسئله نشان مي‌دهد كه شايد موفقيت و شكست كاملاً منصفانه نيست. اگر ورق بهتر دست شما افتاده است پس بايد فروتن باشيد و آزاردهنده‌ست كه دست از احساس برتري خود بكشيد و بگوييد: «من از هيچ كس بهتر نيستم.» پس به جاي آن براي خود بهانه مي‌تراشيم تا ديگران را كنار بگذاريم. وقتي مي‌خواهيم مزايا يا غرور خود را حفظ كنيم مي‌گوييم به خاطر شايستگي و آداب و رسوم اين‌گونه است.