بنا بر نوشته تاريخ‌نويسان پژوهشگران درباره تهران چنين مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه تهران در گذشته از قراء ري بوده و ري كه در نقاط محورهاي قم، خراسان، مازندران، قزوين، گيلان و ساوه واقع شده به سبب مركزيت مهم سياسي، بازرگاني، اداري و مذهبي خود از قديم مورد نظر بوده و مدعيان همواره اين مركز سوق الجيشي را مورد تهاجم و حمله قرار مي‌داده‌اند و قريه تهران به واسطه برخورداري از مغاك‌ها و حفره‌هاي زيرزميني و مواضع طبيعي فراوان و دشواري نفوذ در آن‌ها پناه‌گاه خوبي براي دولت‌مردان و ديگر اشخاص بوده كه احتمالا مورد تعقيب مدعيان قرار داشته‌اند. از سوي ديگر، كاروان‌هاي بزرگي كه از محورهاي مورد بحث عبور مي‌كردند شكار سودمندي بود و اغلب مورد حمله و چپاول مردم بومي واقع مي‌شد و قريه تهران در واقع كانون چپاولگران و محل اختفاي اموال مسروقه بود.