امروزه برخي اقتصاددانان در توضيح مسئله‌ي اقتصاد، يا اقتصاد کميابي، مي‌گويند انسان، اين جاندار خردمند، نفرين‌شده‌ي اشتهاي سيري‌ناپذير خويش است، و چون منابع کافي براي ارضاي اشتهاي همگان وجود ندارد، در واقع همه‌چيز کمياب است. اين ديدگاه که خواسته‌هاي ما نامحدود ولي منابع محدودند، قلب تپنده‌ي اين تعريف از علم اقتصاد است: مطالعه‌ي چگونگي تخصيص منابع کمياب براي برآورده ساختن نيازها و خواسته‌هاي مردم. ايجاد ثبات در بازارها، نظام مالي، اشتغال، و نظام پولي هم از وظايف علم اقتصاد است. پس به باور اين اقتصاددانان، کميابي عاملي است که ما را به کار کردن وامي‌دارد، چون تنها با کار است که مي‌توانيم بين خواسته‌هاي ظاهراً نامحدود و منابع محدودمان پل بزنيم.