فلسفه‌هاي فمينيستي روح مشترکي دارند که همان رويکرد انتقادي به زمان حاضر است. چنان‌که فيلسوف فرانسوي فرانسواز دستور مي‌گويد «بودن در زمان خود... مخالفت با زمان خود است، بودن نقاد در زمان خود است، بيرون از قاب زمانه بودن است» و از آن‌جا که نمي‌توان زمان حاضر را زماني آرماني دانست، در پرتوي زيستن در زمان حاضر به ‌نحو انتقادي است که پژوهشگران فمينيست جـاي خــود را بــراي ارائه خوانـش‌‌هـاي نـوآورانه، ديــدگاه‌هاي مخـالــف و رهيافــت‌هاي دگرانديشــانه يافته‌اند.