براي همه انسان‌ها گاهي پيش مي‌آيد كه حس كنند هيچ‌چيزي ديگر در جهان معنا ندارد و از درون احساس شكست كنند. گاهي اين خستگي و ناراحتي به اتفاق تلخ در زندگي برمي‌گردد، مثل طلاق، بيكاري، بيماري؛ و گاهي هم دليلي دروني دارد، مثل احساس پوچي و احساس اينكه سررشته همه امور از دست ما خارج شده و همه چيز عليه ماست. احساسي است كه نمي‌توانيم در برابرش مقاومت كنيم و شباهت به غمي بزرگ، خستگي شديد يا بي‌ميلي به زندگي دارد. در اين مواقع انسان وسوسه مي‌شود خود را قرباني نشان بدهد و ديگران را مثلا والدين، فرزندان يا دوستانش را متهم كند كه در خستگي و شكست او نقش داشته‌اند.