ما همه در زندگي خود لحظه‌هاي سرنوشت‌سازي داريم، تجربه‌هايي معنادار كه در ذهن باقي مي‌مانند. بسياري از اين تجارب تا حد زيادي ناشي از شانس است: يك آشنايي اتفاقي با كسي كه تبديل به عشق زندگي شما مي‌شود؛ يك معلم جديد كه استعدادي در شما مي‌يابد كه تا پيش از اين، از آن آگاه نبوديد و يك شكست ناگهاني كه قطعيت‌هاي موجود در زندگي شما را به هم مي‌ريزد. ناگهان، به اين نتيجه مي‌رسيد كه نمي‌خواهيد حتي يك روز ديگر سر كار فعلي خود باقي بمانيد. به نظر مي‌رسد اين لحظه‌ها حاصل سرنوشت، شانس يا شايد يك قدرت برتر باشد و ما كنترلي روي اين وقايع نداريم. اما آيا اين استدلال درست است؟ آيا لحظات سرنوشت‌ساز زندگي ما، ناخودآگاه فرا مي‌رسند؟