روايت‌هاي فهرست ترس‌ها در فضاهايي بينافرهنگي و بينامتني رخ مي‌دهند، اما در اين ميان، نه مليت آدم‌ها حرف آخر را مي‌زند و نه متن‌هايي كه فرد در لابلاي سطورشان زندگي‌ مي‌كند. مهم آن است كه شخصيت‌ها به زندگي يكنواخت و سترون خو نمي‌گيرند و از فرط تنهايي و واماندگي به رابطه‌هاي غريب و مضحك يا حتي به توهم عشق تن در مي‌دهند. هرچند به گفته‌ي شيلر «انسان هنگامي به معناي كامل كلمه انسان است كه بازي مي‌كند»، اما عمر بازي و بازي‌گوشي محدود است: آدم‌ها لحظه‌هاي كوتاه همدلي و بيزاري،‌هم‌بستگي و بي‌تفاوتي‌، بي‌قراري و ديوانگي را تجربه مي‌كنند،‌سپس «روياهايشان را مثل بادكنك به دست باد مي‌سپارند و با دست‌هاي چرب و چيلي ماشين تعمير مي‌كنند.