"من واقعيت خودم را نقاشى مي‌كنم. فقط همين را مي‌دانم كه نقاشى مى‌كنم زيرا محتاج نقاشى‌ام، و هميشه هر چه را از ذهنم مي‌گذرد، بى‌هيچ فكر و ملاحظه ديگرى بر بوم مي‌كشم." آن‌چه از ذهن فريدا مي‌گذشت و به هنرش راه مي‌يافت، برخى از بديع‏ترين و شورانگيزترين تصاوير قرن بيستم بود. او با نقاشى كردن از خودش در حال خون‌ريزى، گريستن و شكستن، ماهيت درد خود را به هنرى صريح و درخور توجه كه با شوخ‌طبعى و خيال‏‌پردازى تعديل مي‌شد بدل مي‌كرد. خودزندگينامه مصور فريدا كه همواره خاص و شخصى است، و بيش از آن‏كه به لحاظ گستره فراگير باشد، جستجوگرانه است، شدت و قدرت عجيبى دارد؛ قدرتى كه مي‌تواند توجه بيننده را به شيوه عذاب‌آورى به خود جلب كند.