شايد بزرگ‌ترين خطا در مواجهه با نظام‌هاي توتاليتر خطاي شناختي باشد. اين اشتباه فاجعه‌بار كه به سادگي مي‌خواهد نظام‌هاي توتاليتر را در قالب انگاره‌ها و مقولات ديرينه استبداد و ديكتاتوري تعريف و فهم كند. دغدغه اصلي آرنت نيز همين است كه نشان دهد توتاليتاريسم ماهيتا نوع جديدي از حاكميت است و يكسان‌انگاري آن با ديگر انواع حكومت باعث كوچك‌نمايي شري بي‌همتا مي‌شود. آرنت جنبش‌هاي توتاليتر را شرح مي‌دهد، اما به عنوان «حاكميت توتاليتر» تنها بر دو رژيم تمركز و اصرار دارد: شوروي استالينيست و آلمان ناسيونال‌سوسياليست.با اين مجلد، اديسه سه‌گانه آرنت براي شناساندن «عناصر و خاستگاه‌هاي حاكميت توتاليتر» به پايان مي‌رسد - البته اين مجلد را فارغ از دو جلد پيشين (يهودي‌ستيزي و امپرياليسم) نيز مي‌توان خواند و فهميد.