کتاب عصيان ريشه دار حاصل بررسي شصت مجموعه شعر از پانزده شاعر زن ايراني در فاصله‌ي سال‌هاي 1330 تا 1390 است. اين کتاب که از معدود پژوهش‌هاي ايراني در حوزه‌ي مطالعات ادبيات و جنسيت است، کوششي است براي دستيابي به ويژگي‌هاي متمايزکننده‌ي زبان شعري زنان که يا بر اثر موقعيت انفعالي زنان در زبان شکل مي‌گيرد يا بر اثر کوشش براي رهايي از سلطه‌ي زبان مردانه. شناخت اين ويژگي‌ها به اين دليل مهم است که در مقابل بوطيقاي خنثي‌نگري مي‌ايستد که مخالف زنانه ديدن ادبيات است.