چشمم افتاد به جاي خالي قاب عكس دست‌هاي خودم با مهرداد. مستطيلي حك شده روي ديوار. فكر كردم وقتي كسي از خانه‌اي به خانه ديگر مي‌رود، چند تا از اين قاب‌هاي مستطيل، بيضي يا مربع روي ديوارها جا مي‌اندازد. عكس عزيزي از دست رفته، يا عروس و دامادي جوان. فقط ردي مي‌ماند كه شايد بعدها با قاب ديگري پر شود.