انسان جادوگر انسان است. اين جمله محور ديدگاه سارتر درباره احساسات آدمي، ماهيت و کارکرد غايي آن است. ما با احساساتمان يکديگر را محسور مي‌کنيم، اما سحري که نه خود از چگونگي آن باخبريم و نه اصولا مي‌دانيم آنچه با ديگري کرده‌ايم نوعي ساحري بوده است. ما نيز به نوبه خود محسور ديگري مي‌شويم و آن ديگري هم نمي‌داند که با احساساتش اغوايمان کرده است. همه ما در بازي سلسله‌وار احساساتمان هدفي را دنبال مي‌کنيم، هدفي که دست‌کم نمود تحقق‌يافته آن جوهري عقلاني و حسابگرانه دارد.