در اين پژوهش، پس از مرور انتقادي نظريه توتميسم و درنگي کوتاه بر اديان ايراني، به جستجوي نشانه‌هاي بازمانده از کيشي کهن در روايت‌هاي ايراني پرداخته شده است که در کانون آن، توتميسم و آيين‌هاي اخترماري، به چشم مي‌خورد. جستجوي نشانه‌هايِ اين کيشِ از ياد رفته در شاهنامه و روايت‌هاي ايراني ما را به شناختي ژرف‌تر از داستان‌هاي ملّي رهنمون خواهد شد و بخش‌هايي از روايت‌ها را که در پي زدودگي و دگرگوني، پنهان شده است، آشکار خواهد کرد.