برای هلدرلین شعر گفتن در زمانهی «سختی و تنگی» رسالتی عجین با زندگی بود. اما تلاش این شاعر نوجو در راه یافتن زبانی که بتواند بیانگر آرزوهای جهانوطنانه و عدالتجویانهی او باشد، با تکیه ای که این زبان بر اندیشه و هنر یونان باستان داشت، بر اثر بیاعتنایی همروزگاراناش در قرن هجدهم، در غبار فراموشی فرو رفت. جانب تازهی این زبان شاعرانه تنها در اوایل قرن بیستم بود که کشف و درک شد، سپس همچون دستاوردی به روی بسیاری از شاعران این قرن راه بیانی نو گشود، زبانی به گفتهی نیچه در شور والای چکامه به اوج میرسد و در پژواک ظریف اندوه فرومیخوابد.- به هر شعر در این دفتر تفسیری در شرح پسزمینهی آن، پیوست شده است.ترجمهی این گزیده به مناسبت دویست و پنجاهمین زادسال هلدرلین در سال 2020 انجام گرفته است.
