کتاب‌هاي عليه ساختارگرايي (يا عليه رمان نو) مطلقاً هيچ اهميتي ندارند؛ آن‌ها نمي‌توانند جلوي ساختارگرايي را بگيرند تا «مولّدّيت‌»ي که از آنِ عصر ماست را اِعمال نکند. هيچ کتابي عليه هيچ چيزي تاکنون مهم نبوده است؛ هر آن‌چه مهم است کتاب‌هايي‌اند بر له چيزي، و اين‌که بدانيم چگونه توليدش کنيم. ژيل دلوز ساختارگرايي مقوله‌اي تاريخي و در عين حال تجربي‌ست. بنابر تحليل آلتوسر مي‌توان نشان داد که بخش زيادي از آن‌چه امروز به نام «ساختارگرايي» مي‌شناسيم دستاوردهاي نظري طيفي از دانشمندان علوم انساني (به‌خصوص در حوزه‌هايي مثل زبان‌شناسي و انسان‌شناسي) است که به‌شکل مجموعه‌اي از احکام نظري و فلسفي قوام يافته‌اند. ساختارگرايي به نوعي با شکلِ قرنِ بيستميِ ظهور و باليدنِ علوم انساني عجين شده است. تصور علوم انساني مدرن بدون زبان‌شناسي سوسور، روانشناسي پياژه يا انسان‌شناسي لوي-استروس تا حدود زيادي ناممکن است.