من با دو هدف اين كتاب را مي‌نويسم. نخست،خيلي مشتاقم كه شما را قانع كنم كه زبان كليد انسان بودن است، و بدون فهم چگونگي شكل‌گيري زبان،ما نمي‌توانيم هيچ‌گاه اميدوار باشيم كه خودمان را بشناسيم. من اين حرف را به اين دليل نمي‌زنم كه در چند دهه‌ي گذشته به تكامل زبان انديشيدم‌ام. بلكه كاملا برعكس. من در چند دهه‌ي گذشته به تكامل زبان انديشيده‌ام. چونمطمئن هستم كليد شناخت انسان در اين نكته است. ...اشتياق من براي متقاعد كردن شما به شور و حرارت من براي دانستن و شناختن انسان بر مي‌گردد.شور و حرارتي كه تمام عمر با من بوده است. دليل دوم اين است كه مي‌خواهم عواملي كه مطالعه‌ي تكامل زبان را ناممكن كرده‌اند، و اين حوزه را به ملغمه‌اي از نظريات متناقض و ادعاهاي بي‌اساس و نگرش‌هايي ناسازگار تبديل كرده‌اند،كنار بگذارم. يكي از اين عوامل را قبلا گفتم:«تعصب نخستي مركزي» كه بسياري را در اين حيطه تحت تاثير قرار داده و باعث شده است آنها فقط بر پيوستگي ژنتيكي ما با ميمون‌هاي انسان‌نماي بزرگ تاكيد كنند و تمام تفاوت‌هاي محيطي و زيست‌ بومي بين نياكان ما و آن‌ها را ناديده بگيرند.