عمر فلسفه غربي اينك به دو هزار و پانصد سال رسيده است، اما بخش بزرگي از آن در دو مقطع جداگانه‌اي سپري شد كه هر يك حدود 150 سال به طول انجاميد. مقطع نخست در آتنِ سقراط، افلاطون، و ارسطو بود، يعني از ميانه سده پنجم تا اواخر سده چهارم پيش از ميلاد. مقطع دوم در اروپاي شمالي بود، كه در پي جنگ‌هاي مذهبي اروپا و ظهور علمِ گاليله‌اي پديد آمد. دامنه‌اش از دهه 1630 تا آستانه انقلاب فرانسه در اواخر سده هجدهم گسترده است. در آن چند سالِ نسبتاً اندك، دكارت، هابز، اسپينوزا، لاك، لايب‌نيتس، هيوم، روسو و ولتر – يعني اكثر مشهورترين فيلسوفان عصر جديد – منشأ آثاري شد. همه اينان اشخاصي متفنّن يا غيرحرفه‌اي بودند: هيچ يك از آن‌ها با دانشگاهي سر و كار نداشت. در زمينه مفاهيمِ ضمنيِ علمِ جديد و درباره پيامدهاي بلواي ديني به كندوكاو پرداختند، و از اين راه به جايي رسيدند كه بسياري از نگرش‌ها و آموزه‌هاي سنتي را كنار گذاشتند. مجموعه تلاش‌هاي اين دسته از انديشمندان عصر روشنگري در اين مجله گرد آمده است.