تاريخ آدمي نشان مي‌دهد كه او بر آن است تا با هر ترفندي كه شده نسل خود را در برابر حوادث طبيعي، چون زلزله‌ها و آتشفشاني‌هاي بالقوه ويرانگر، اثرهاي گلخانه‌اي، و... حفظ كند. دست آخر، چه خواسته باشيم چه نه، خورشيد ستاره‌اي است كه پس از گذشت نزديك به چهار ميليارد سال، به ابرغولي تبديل مي‌شود و شعله‌هاي سوزان‌اش مدار زمين را فرا مي‌گيرد، و هر جنبنده‌اي را روي زمين خاكستر مي‌كند. استيون هاكينگ مي‌گويد: «تنها شانس نجات ما در بلندمدت اين است كه در سياره زمين پنهان نمانيم، بلكه خود را به فضا برسانيم... من كه خوش‌بين هستم. هرگاه بتوانيم تا دو قرن آينده خود را از بلاياي طبيعي و انساني مصون بداريم، آن گاه كه در فضا پراكنده شويم، گونه‌هاي ما ايمن خواهند ماند. همين كه مستعمرات تازه‌اي براي خود دست و پا كنيم، آينده ما تضمين مي‌شود.» ساكن شدن در فضا به تكنولوژي هوش مصنوعي و محصول آن، روبات‌ها، و چه بسا تكنولوژي‌هاي بالاتر نياز دارد، اما چگونه؟ در اين كتاب پاي سخنان ميچيو كاكو، استاد فيزيك نظري دانشگاه سيتي در شهر نيويورك، و نويسنده كتاب‌هاي پرفروشي چون آينده ذهن، فيزيك آينده، و فيزيك ناممكن‌ها، جهان‌هاي موازي (همه از مجموعه كتاب‌هاي قلمرو علم، انتشارات مازيار) مي‌نشينيم.