رستم بيش از آن‌كه براي خواص نامي مهم و شايسته ذكر باشد، براي عامه مردم اهميت و اعتبار داشته است. پس شگرف نيست اگر داستان‌هاي مربوط به رستم به‌ويژه با آن همه اهميت و جاودانگي پهلواني و حماسي در فرهنگ عامه و ادبيات شفاهي ايران در سده‌هاي گذشته بالاخص بعد از دوره صفويه، كه دوران رواج افسانه‌هاي عاميانه است، در ميان مردم گسترش پيدا كند و بعدها كه اين داستان‌ها به كتابت در مي‌آيد، هسته اوليه‌ي نوعي از حماسه‌هاي عاميانه يعني رستم‌نامه‌ها را تشكيل دهد. ارتباط و پيوند خاص رستم نامه‌ها با سنن و مواريث ملي و آشنايي بيش و كم مخاطبان فارسي زبان با نشانه‌ها و اشاره‌هاي مرتبط با حوادث، بر تاثير اين نوع ادبي و در نتيجه شهرت و محبوبيت آن مي‌افزايد تا آن‌جا كه تا همين اواخر رستم‌نامه را در كنار دو داستان معروف حسين كرد و اميرارسلان نامدار به عنوان سه اثر عاميانه محبوب طبع ايرانيان قرار مي‌داد. از اين سه اثر ادبي بي ترديد رستم‌نامه به دليل تكيه مواريث كهن و فرهنگ ملي و تهييج روح پهلواني و جوان‌مردي مطلوب، با طبع و ذوق و نطر فارسي‌زبانان ارتباط بيشتري داشت و به اصطلاح خواننده يا شنونده با آن راحت‌تر و خودماني‌تر برخورد مي‌كرد.