درست بعد از اين كه كسي را بي‌رحمانه مي‌كشم، طلوع آفتاب جلوه‌ي بسيار زيادي پيدا مي‌كند و به صورت خندان بچه‌اي نگاه مي‌كنم و ستايشش مي‌كنم. اگه اون بچه يتيم باشه، يا كمكش مي‌كنم يا شايد به جايي بكشمش. با اينكه به حالش افسوس مي‌خورم، اگه ايزدها يا تقدير شخصيت و عاطفه‌اي داشتن، به نظرت اين حس به حس اون‌ها نزديك نبود، توي اين دنيايي كه بچه‌ها و قديس‌ها به ظالمانه‌ترين شكل مي‌ميرن؟