اولين نوولاي ميلاد روشني پايان درباره ميرايي و جاودانگي است. اين اثر همچون کوه يخي از مفاهيم و تصاوير است. آقاي بادياري خودکشي کرده و خانواده‌اش در بهت‌اند. اعضاي خانواده هر کدام راهي براي کنار آمدن با اين مرگ پيش مي‌گيرد و به دنبال دليلي براي اين تصميم پدر مي‌گردد. کوچک‌ترين پسر بادياري اما به دنبال علتي ريشه‌‌اي تر است؛ خودش را در باغ خانوادگي حبس مي‌کند و عهد مي‌بندد که تا وقتي قصه‌اي ننوشته بيرون نيايد. نوولاي «در اهميت مرگ بي‌مورد آقاي بادياري» همچون باغ بزرگ و کهني است که هر شاخه درختش سرانگشت اشاره‌اي است به دري نيمه باز. پشت هر درش هزارتويي است با ديوارهاي آشنا اما گيج‌کننده. همين ويژگي غريب باعث شده تا با داستاني جذاب و تودرتو مواجه شويم. روشني پايان با استفاده از مفاهيم عرفاني و فلسفي داستاني پرداخته که يادآور نمونه‌هاي اعلاي رئاليسم جادويي است.