به باور راجر اسكروتن انسان موجودي منحصر‌به‌فرد است كه نمي‌توان او را صرفا از لحاظ زيست‌شناختي مورد ملاحظه قرار داد. وجه تمايز اصلي انسان از حيوان آگاهي اول شخص اوست، كه بدين وسيله مي‌تواند خود را «من» بنامد و جهان را به‌ نحوي متفاوت با ساير گونه‌ها بفهمد. در چشم‌انداز فهم او از جهان در كي از امر متعالي وجود دارد . تجربه‌اي ارزشمندي آن به توصيف‌ناپذيري آن است. پاسخ انسان به فهم اين جهان، با عواطفي صورت مي‌گيرد كه فراتر از ساير حيوانات قرار دارند. او را بيرون از نظم طبيعت قرار مي‌دهند. جوامع انساني نيز تنها گروه‌هايي از پستانداران نخستين نيستند، آن‌ها اجتماع افرادي هستند كه در شرايطي طزندگي مي‌كنند كه مورد قضاوت طرفيني قرار مي‌گيرند و جهان خور را بر حسب مفاهيم اخلاقي تنظيم مي‌كنند كه در افكار حيوانات هيچ جايي ندارند. اين پاسخگويي متقابل به‌تدريج با نسبت‌هاي بيناشخصي مي‌آميزد كه در آن‌ها هدف هر يك از طرفين توجه است، نه به بدن ديگري،‌ بلكه به دورنماي اول شخصي كه در آن مي‌درخشد.