غالباً مي‌گويند ايمانوئل کانت بزرگ‌ترين فيلسوف از زمان يونان باستان است. مسلماً [فلسفه‌ي] او طي دويست سال گذشته سلطه‌اي تام‌وتمام داشته است، بدين‌معنا که تأثيرش همه‌جا ديده مي‌شود، هرچند امروزه اندک‌اند فيلسوفاني که به‌معناي اخص کانتي شمرده شوند. به‌علاوه، اين تأثير بر حوزه‌هاي مختلف فلسفه از جمله معرفت‌شناسي، متافيزيک، فلسفه‌ي علم، زيباشناسي، اخلاق، سياست، دين و تاريخ سايه افکنده است. نقد قوه‌ي حکم، که نزديک اواخر قرن هجدهم و در ميانه‌ي دهه‌ي ششم حيات کانت نوشته شده، به‌طرقي مهم و مدون به همه‌ي اين موضوعات مي‌پردازد. با اين همه، اين کتاب تا همين اواخر ناديده گرفته مي‌شد و حتي در اين روزگار نيز که تا حدودي در کانون توجه قرار گرفته غالباً به‌شکل گزينشي خوانده و تدريس مي‌شود. اين کتاب مقدمه‌اي است بر نقد قوه‌ي حکم، اما براي خوانندگاني نوشته شده که با فلسفه و تاريخ انديشه‌ها کمابيش آشنايند. هدف همانا شرح کليت نقد قوه‌ي حکم است، البته شرحي که نه تقليل‌گرايانه است و نه باب روز و اين اثر را، همان‌گونه که هست، در بستر کليت فلسفه‌ي کانت جاي مي‌دهد.