50 سال از آموزشهای لاکان عمدتا صرف نگریستن و بازنگری معنا و کارکرد روانکاوی شد، روانکاوی نه الزاما در حکم علم یا حتی علمی انسانی بلکه همچون شیوهای که می تواند باز هم به فراروانشناسی منسجم و محکمی متکی باشد. ابطال دو سویه مفاهیم پذیرفته شده، نه تنها ممکن است چارچوبهای ارجاع جوامع درمانی و دانشگاهی را به ترتیب توسعه بخشد، همچنین ممکن است به آنها امکان دهد تا در گونهای فراروانشناسی که منزلت علمی خود را به واسطه گستره نامنتظره علوم انسانی برگرفته، مخرجی مشترک بیابند.
