سرتاپاي وجود شارلوت ديويس زخم‌هايي عميق است. او هفده سال بيشتر ندارد اما همين الان هم چيزهايي زيادي را از دست داده، بسيار بيشتر از آنچه که باقي مردم در تمام طول عمر خود از دست مي‌دهند. او دختري است با هزاران زخم که ياد گرفته فراموش کند. لبه‌هاي تيز شيشه، غم و اندوه او را با خود مي‌شويند و مي‌برند و چيزي جز آرامش نمي‌ماند. اين کتاب بازنمودي متاثرکننده از دختري است در دنيايي که هيچ‌چيز به او بدهکار نيست، اما همه‌چيزش را گرفته است؛ روايتي از مسيري طولاني که براي بازگشت از لبه‌ي پرتگاه بايد طي کند.