سهراب سپهري يکي از شاعران صاحب‌سبک معاصر است که زمينه‌ي معنايي شعر او نيز مثل سبکش در مقايسه با شاعران معاصرش تازگي دارد. او شاعري مردمي است، اما نه از آن جهت که مردمِ معاصرِ او از وضع سياسي و اجتماعي و فقدان تساوي و آزادي رنج مي‌برند، بلکه از جهت انسانيتي که اگرچه از طريق صنعت و تکنولوژي بسيار پيشرفت کرده است، اما روزبه‌روز در گرفتاري‌ها غرق، و در فقدان اخلاق و معنويت مستغرق شده است. سپهري در عصر غلبه‌ي صنعت و فاصله‌ها، از غيابِ سادگي‌ها و پاکي و صفاي معنوي کودکيِ انسان و انسانِ کودک سخن مي‌گويد و در عصرِ انسانِ تکنيکال، انسان کودک و زيبايي طبيعت را مي‌ستايد. کتاب حاضر به نقد و تفسير آثار اين شاعر نام‌آشناي کشورمان اختصاص دارد.