نوشتن به زندگي روشني مي‌بخشد. علت اصلي نوشتن، بيشتر آن است كه نويسنده نمي‌تواند ننويسد. اين خاطره‌هاي رسته از فراموشي كه ساليان سال در كنه ذهن من خفته‌ بود در پيرسالي به خلجان درآمد و خود خود را نويساند. نوشتن در اين حال بيشتر گوش‌دادن بود تا سخن گفتن و دستاورد هم، چنان كه خواهيد ديد يكسره مكاشفه است و بدون موعظه و مبالغه نويسنده به جاي آن كه چيزي بينديشد درباره چيزي كه مي‌انديشد مي‌نويسد. ندانسته‌اي به قلم نيامده، اما دانسته‌ها هم به دلايل آشكار، همه به قلم ننشسته كه جاي تاسف است. آنچه نوشته شده به هر صورت در هشتاد و چند سال عمر به نويسنده گذشته است و اي بسا كه او در اين بازنگري به گذشته، ناخود آگاه مي‌خواسته خود را بهتر بشناسد... . مگر كه آفتاب به لب بام رسيده؟