وقتي يكي از عزيزانمان مي‌ميرد يا هر نوع ديگري از فقدان را از سر مي‌گذرانيم، به چيزي وراي واقعيت سخت فقدان نياز پيدا مي‌كنيم. فقدان مي‌تواند ما را زخمي كرده، از كار بيندازد و ساي? آن مي‌تواند سال‌ها بر سرمان سنگيني كند. از نظر ديويد كسلر در چنين لحظاتي پس از تجرب? انكار، خشم، چانه‌زني، افسردگي و در نهايت پذيرش سوگ، بايد قدمي فراتر بگذاريم و در جست‌وجوي معنا باشيم. اين معنا مي‌تواند در اشكال متعددي نمود يابد؛ مثلاً در قالب دستيابي به احساس قدرداني از فرصتي كه با عزيز ازدست‌رفته‌مان سپري كرده‌ايم، يافتن راه‌هايي براي گراميداشت و تكريم او يا درك كوتاهي عمر و ارزشمندي زندگي و بدل ساختن آن به سكوي پرشي به ‌سوي تغيير. سوگ به‌غايت نيرومند است و امكان دارد انسان به‌راحتي در درد ناشي از آن گير بيفتد. اما چنانچه ما بتوانيم در غيرمنطقي‌ترين فقدان‌ها نيز معنايي بيابيم، قادر خواهيم بود به مرحله‌اي فراتر از گير افتادن قدم بگذاريم. با جست‌وجوي معنا در سوگ مي‌توانيم به رشد خود ادامه دهيم و راه‌هايي براي برخورداري از زندگي خوب و حتي شاد پيدا كنيم.