شكسپير در بسياري از نمايش‌نامه‌هاي خود اين پرسش را مطرح مي‌كند كه چرا مردمان مجذوب زورگويي مي‌شوند كه آشكارا براي حكومت كردن مناسب نيست، كسي كه تابع تصميمات خودسرانه‌ي خويش است، به حقيقت اعتنا ندارد يا چشم بر آن مي‌بندد؟ چرا در شرايط خاصي، دروغگويي، ابتذال يا بي‌رحمي رذايلي مهلك به‌شمار نمي‌آيند، بلكه افسونگر جلوه مي‌كنند و هواداراني پرشور مي‌يابند؟ چرا مردماني كه اغلب صاحب عزت‌نفس و غرورند، به بي‌شرمي مطلق عوام فريب جباري تن مي‌دهند كه بي‌پروا هرچه مي‌خواهد مي گويد و هر كار مي‌خواهد مي‌كند؟ شكسپير بارها بهاي فاجعه‌بار چنين تن‌دادني را به تصوير كشيده است: فساد اخلاقي، اتلاف گسترده‌ي منابع، از دست رفتن جان‌ها؛ و نشان داده كه براي بازگرداندن درجه‌اي از سلامتي به ملتي آسيب‌ديده، چه اقدامات قهرمانانه، دردناك و حادي لازم است. او در نمايش‌نامه‌هايش مي‌پرسد آيا راهي هست كه لغزش به سوي حاكميت خودكامه، پيش از آن كه دير شود، متوقف گردد؟ آيا هيچ ابزاري موثري هست كه از آن فاجعه‌ي اجتماعي، كه جباريت به‌حتم به بار مي‌آورد، جلوگيري شود؟ قدرت يافتن بيش از پيش عوام‌فريبان در سراسر جهان، از ايالات متحده تا اروپا، استيون گرين‌بلت را بر آن داشته تا با بازخواني دقيق نمايش‌نامه‌ي شكسپير پاسخي براي اين پرسش‌ها بيابد.