بيش و كم همين جان آزاده اوست كه به او اين حالت دست نيافتني را مي‌بخشد. اين رسم ماست كه وقتي داستان زندگي ديگران را مي‌خوانيم در عين حال نيم‌ نگاهي به خطوط اصلي داستان زندگي خودمان مي‌اندازيم، و در اين‌جاست كه احساس مي‌كنيم او از جنس و جنم ما نيست. در واقع نكته ديگري هم هست كه به او اين حالت دست‌نيافتني را مي‌بخشد: اينكه به قول شارلوت برونته مفسر آثار او بايد هميشه جايي در حد فاصل بين او و جهان بايستد.