بدن را نبايد ظرف و قالبي در نظر گرفت كه انساني را در خود جاي مي‌دهد، طوري كه مجبور باشد موجوديت خودش را به دليل اين قالب تغيير دهد. برعكس، بدن كه همواره در رابطه‌اي تنگاتنگ با جهان قرار دارد، راه را براي انسان در اين جهان باز مي‌كرد و جهان را پذيراي او مي‌سازد. جهان خود را از خلال شكوفايي حس‌ها به ما مي‌شناساند. هيچ‌چيزي در ذهن ما وجود ندارد كه ابتدا از خلال حس‌هايمان نگذشته باشد. هر دريافتي پژواكي است از هزاران پژواك ديگر و جهاني كه احاطه‌اش كرده است، جهاني آكنده از بي‌نهايت گزاره لذت و كنجكاوي است كه در انتظار يافتن پاسخ هستند. بدين ترتيب، ميان بدن و كالبد جهان، نوعي پيوستار به وجود مي‌آيد كه آن‌ها را به يكديگر گره مي‌زند، جغرافياي بيروني، جغرافيايي حساس و زنده است و همراه با بدن، نفس مي‌كشد، خونريزي مي‌كند، به تنش در مي‌آيد يا به خواب مي‌رود.