اخيرا مدام به تفاوت ميان فضيلت‌هاي رزومه‌اي و فضيلت‌هاي ستايش‌نامه‌اي فكر مي‌كنم. فضيلت‌ها يا صفات نيكوي رزومه‌اي آن‌هايي هستند كه شما در رزومه‌تان درج مي‌كنيد، توانايي‌هايي كه با خود به بازار كار مي‌آوريد و به موفقيت بيروني شما كمك مي‌كنند. فضيلت‌هاي ستايش‌نامه‌اي اما، آن‌هايي هستند كه پس از درگذشت‌تان و در مراسم يادبودتان در مورد آن‌ها صحبت مي‌شود، يعني صفاتي كه هسته‌ي وجودي شما را شكل مي‌دهند. خواه مهربان، شجاع، درست‌كار يا وفادار باشيد؛ و اين كه چه نوع رابطه‌هايي را ايجاد كرده‌ايد. توجه سيستم آموزشي ما بيش از فضيلت‌هاي ستايش‌نامه‌اي به فضيلت‌هاي رزومه‌اي معطوف است. گفتمان‌هاي عمومي هم‌چون توصيه‌هايي كه براي بهبود و ارتقاي رفتار در مجلات منتشر مي‌شوند، و يا كتاب‌هاي غيرداستاني پر فروش نيز همه به اين گروه از فضيلت‌ها و صفات مثبت توجه دارند. بيستر ما را‌هبردهايي به مراتب روشن‌تر براي رسيدن به موفقيت حرفه‌اي داريم تا براي ايجاد يك شخصيت مستحكم. در كتاب جاده شخصيت (The Road to Character) كه از پرفروش‌هاي نيويورك تايمز نيز بوده است، بروكس با به كمال رساندن رويكرد كتاب پيشين خود و افزودن نقاط قوتي به راهبرد روايي‌اش، از جمله جايگزين كردن شخصيت‌هاي خيالي و فرضي با افراد حقيقي و شخصيت‌هاي سرشناس، تحسين و تاييد منتقدان را به خود جلب كرد.