در فرهنگ ما، مغز تنها كانون تفكر و فضايي محصور است كه شناخت در آن رخ مي‌دهد. توسعه‌ي تفكر برون‌مغزي ما را با ايده نويني آشنا مي‌كند: مغز تنها ابزار تفكر نيست. نويسنده باور دارد تا زماني كه براي تفكر به مغز بسنده كنيم، محدويت آن گريبانمان را مي‌گيرد. زماني كه با مساله‌ي پيچيده‌اي روبه‌رو مي‌شويم و عبارت آشناي ((مغزت را به‌كار بينداز)) را مي‌شنويم يا به خود مي‌گوييم، شايد بهترين كار اين باشد كه اتفاقا تمركزمان را از روي مغز برداريم. كتاب ما را با شيوه ‌ي ديگري از تفكر آشنا مي‌كند و آن تفكر برون‌مغزي است. نويسنده انواع تفكر خارج از مغز را به ما معرفي مي‌كند كه شامل تفكر با جسم، محيط و روابطمان مي‌شود. هر كدام از اين شيوه‌هاي تفكر خلاقيتمان را افزايش مي‌دهد و تمركز و دركمان را آگاهانه‌تر و عميق‌تر مي‌كند.