تهراني‌ها سرگذشت شاپور، رحمت، بيك و كريستين در سال‌هاي 1340 تا 1375 است. رحمت خروارها اميد و عاطفه و اشتياق به دست آورده بود كه زندگي‌اش را از اين رو به آن رو كرد. عشقي با آن عظمت را جواب رد كوچكي متوقف كرد. آن همه احساس دور و بر رحمت را گرفته بود. حتي كاترين هم در احساس رحمت غرق بود. تازه همسايه بودن هم مزيد بر علت شد. مدام با هم رو‌برو مي‌شدند. رحمت همه جا بود. كاترين اخم و تخم نكرد. رحمت خود را در مقام يك دوست دائمي، همراه، تحميل كرد. نه آن‌جور تحميل كردني كه بد است. البته موضوع عشق برايش پس از دست رد زدن به سينه رحمت منتفي شده بود اما مگر مي‌شد نداند رحمت دوره شدت حسي عشق را از سر نگذرانده و در حادترين دوران عاشقي است.