آدمي روابط ريشه‌داري با تاريکي و روشنايي دارد که به الگوهاي اجتماعي معمول او شکل مي‌دهند و دنياي او را مي‌سازند. کتاب حاضر به سويه‌هايي از اين الگوها مي‌پردازد که بسياري از ارزش‌هاي تاريکي را در محاق برده‌اند؛ و به کاوش مفهوم تاريکي هم در قالب پديده‌اي فيزيکي و هم تصويري فرهنگي در بستر مضاميني چون بينايي و نابينايي، خواب و بيداري، شب‌کوري و ترس از تاريکي، حالات وضوح و تيرگي، هواي مه‌آلود و گرگ‌وميش… تاريکي جهان بيرون و درون.