چندي پيش شعري از «ايو بونفوا»، شاعر بزرگ فرانسوي به دستم رسيد. وقتي اين ابيات را خواندم: آتش گويي در دنياي ديگري روشن بود و اکنون پرندگان از اتاقي به اتاق ديگر مي‌پرند پنجره‌ها افتاده‌اند، رختخواب پوشيده از سنگ است اجاق آکنده از تکه‌هاي آسمان که رو به خاموشي مي‌رود، ديدم که شعر برايم آشناست. اين آشنايي از کجا آمده بود؟ بلافاصله پي بردم که مرا به ياد شعر صالح مي‌اندازد… آري! شعر صالح شعر انسان تراژيک عصر ما، با زبان وحشي، در حال اعجاب‌آور است.