دهه‌ي 1790، «توماس جفرسون» و «جان کوئنسي آدامز» تاريخ ايران را مطالعه مي‌کردند تا در اداره‌ي ملت جديد آمريکا الهام‌بخش آنها باشد. روزنامه‌هاي ايراني از سال‌هاي دهه‌ي 1850 تا دهه‌ي 1920 پيوسته خوانندگان خود را ترغيب مي‌کردند تا از الگوي آمريکا بياموزند و ايران را به کشوري مترقي، شکوفا با نظام سياسي جمهوري تبديل کنند. سال‌هاي منتهي به 1919 شورش‌هايي در حمايت از آمريکا در خيابان‌هاي تهران به راه افتاد. اين ايام همان ايامي است که تاريخ روابط ايران و آمريکا به واقع آغاز مي‌شود و دقيقاً همان چيزي است که به شدت در تمام آثار مربوط به تاريخ اين رابطه از قلم افتاده است. بسيار پيش از آنکه دولتين تهران و واشنگتن در زمانه‌ي ما پاورچين پاورچين به سوي هم گام بردارند، بسيار پيش از آنکه «شيطان بزرگ» و «محور شرارت»ي وجود داشته باشد، خيلي پيشتر از دولت مصدق و حادثه‌ي گروگانگيري، روابط ميان دو کشور بر اساس احترام و درک متقابل شکل گرفته بود. آغاز روابط دو کشور را به جاي يافتن گناهکار اصلي «گناه نخستين» در صفحات تاريخي، بايد در چنين فضايي جست‌و‌جو کرد و اين کتاب به منظور نورافشارني بر چنين روايت تاريخي‌اي به رشته‌ي تحرير درآمده است.