مفهوم پیشنهادی «زیستن با خویشتن» فقط به سبک زندگی به تنهایی اشاره ندارد. بلکه در سطحی فراتر و در معنای ساحتی وجودی در ما، به چالش کشیدن آگاهانه با عمیقترین ترسهای نوع و گونه بشر، یعنی تنهایی ذاتی ، فقدانهای بیپایان در زندگی و وانهادگی موجود در حقیقت خلقتمان نیز اشاره دارد. ترسهایی که گویی در این سبک از زندگی به تنهایی با خویشتن، نمود بیشتری به خود میگیرند. از چنین منظری، اثر زیستن با خویشتن، در سطح نخست مناسب حال کسانی است که سبک زندگیشان به تنهایی است.در سطح دوم مناسب حال کسانی است که درسبکهای دیگر زیست میکنند، اما تمایل به کاوش و به چالش کشیدن آگاهانه عمیقترین ترسهایمان را دارند. این اثر و مفاهیم و مباحث آن، راه را برای پرداختن آگاهانه و نه از موضع ضعف، با عمیقترین چالشهای تجربه زیستمان در هستی را فراهم میآورد.
