ساسانيان سرزمينخود را ايرانشهر مي ناميدندكه مي توان آن را سرزمين ايرانيان ترجمه كرد. بين سده هاي سوم و هفتم ميلادي معني ايراني بودن به سبب فعل و انفعالات تاريخي و اجتماعي تغييرات مهمي كرد. در اوايل دوره ساساني منظور از ايراني يك زرتشتي ايراني زبان بود اما در قرن ششم ميلادي ايراني بودن به معني داشتن فرهنگ ايراني آداب و رسوم ايراني بود مانند جشن گرفتن نوروز و مهرگان پوشيدن و خوردن و نوشيدن مانند ايرانيان كه اين امر تحقق يافت.