پرسش اين پژوهش صريح و روشن است: چرا در سال 1357 در ايران انقلاب شد؟ نويسنده‌ي كتاب كوشيده است با اتخاذ رويكرد نظري متفاوت، و به تبع آن جمع‌آوري و تحليل داده‌ها، پژوهش خود را از ديگر پژوهش‌هاي مرتبط متمايز كند. به لحاظ نظري، اين پژوهش مبتني بر ديدگاه تركيبي بديعي است. محقق كوشيده است از راه تلفيق نظريه‌هاي جامعه‌شناختي انقلاب (نظريه ارزش - نظام چالمز جانسون) با نظريه‌هاي روان‌شناختي (نظريه‌ي روان‌شناسي توده‌ها تد گر و جيميز ديويس) و نظريه‌هاي سياسي (نظريه‌هاي تدا اسكاچپول، ساموئل هانتيگتون، جرالد گرين و چارلز تيلي) نشان دهد بررسي علل يك انقلاب نيازمند رويكردي چندرشته‌اي است، به‌ويژه رويكردي كه با تاكيد بر جزئيات، به بررسي سياست (دولت) و شرايط فرهنگي - اجتماعي (جامعه) پيش از انقلاب بپردازد. به باور نويسنده، تمايز مفهومي ميان ”دولت” و ”جامعه” و بررسي تحولات شكل‌گرفته در اين دو قلمرو -مسئله‌اي كه بيشتر نظريه‌هاي انقلاب آن را ناديده انگاشته‌اند- براي فهم صحيح و كامل علل انقلاب داراي اهميت اساسي است.