نويسنده، تأليف خود را با شاه سلطان حسين آغاز کرده ‌است، ايران دور? صفويّه و طريق? پيدايش اين سلسله و سجاياي هر يک از شاهان اين دودمان را به وجه ايجاز نمايانده‌است. اين متن با هم? ايجاز و فشردگي، خواننده را به کنه سوابق ايام صفوّيه واقف مي‌سازد و علل انحطاط و زوال اين خاندان را به‌طور موجّه در نظر وي مبرهن مي‌دارد. بايد گفت، بالاخص در اين دو فصل بحثي ممتّع صورت‌گرفته است که نه‌فقط دانش‌پژوهان بلکه همگان را به کار آيد. مؤلف، بنا بر همان رويّ? دانش‌پژوهان? خويش، که کارش را، به‌طورکلي، با ذکر سند و دليل ارائه کرده، تتبّع و تحقيق خود را، بالاخص در مورد حوادث اصفهان و آن ايام بلاخيز بر اساس شواهد عيني اعمّ از ايراني و جز آن قرار داده ‌است.