ترديدم نيست جايي در اين قصر،مادرم پرسه زنان نگاه در دل تاريكي دوخته.با پاهاي لطيفش پوشيده در سندلي ظريف،با گيسواني به پشت بسته با روباني سرخ،معطر به برگ گل و روغن هاي خوشبو و با پوستي نرم و تابيده در مهتاب،هماره خاموش است.از سراچه ام برون نمي روم،مبادا مادر را ببينم.برمي خيزم و سوي پنجره ي باريكي مي روم كه ديوار سنگي را گشوده.آرنج بر هره مي آسايم و منظره ي بيرون را نظاره گر مي شوم.انتظار ديدن هيچ چيزم نيست،هيچ چيز،مگر خوشه اي ستاره؛اما در اين حال،بر فراز كوهي دور،شعله اي مي بينم و دورتر از آن شعله اي ديگر.زنجيره اي از آتش به سوي موكناي برپاست.دلم در سينه مي كوبد.كسي پيغامي فرستاده و ما جملگي يك خبر را چشم به راهيم.