فروغ، در ميان شاعران پس از نيما، چهره‌اي است كه با آثار دوران كمال خود به نگرش و تكنيك ويژه‌اي دست مي‌يابد و هر دو رسالت فردي اجتماعي شاعر واقعي را به انجام مي‌‌رساند. او، با شناخت واقعيت‌هاي دروني و بيروني خويش، زوال را به مثابه‌ درونمايه‌ اصلي آثارش كشف كرد و خودسرايي را به مثابه‌ مهم‌ترين ويژگي تكنيك و ساختار شعرش پذيرفت.