ژان پي‌ير ملويل در پاسخ به سوالي درباره سبك و شيوه كار فيلمسازان موج نو سينماي فرانسه مي‌گويد: «اگر چيزي به نام موج نو وجود داشته باشد، فقط و فقط متعلق به ژان لوك گدار است.» شايد اين گفته مبالغه‌آميز به نظر برسد، اما واقعيت اين است كه در ميان فيلمسازان موج نو آثار گدار از همه شخصي‌تر و غير متعارف‌تر است. او با همان اولين فيلمش «از نفس افتاده»، كه اتفاقا معروفترين و محبوب‌ترين فيلم كارنامه‌اش است، كل اصول حاكم بر سينماي كلاسيك را زير سوال برد و انقلابي در سينماي فرانسه و دنيا به راه انداخت و به اعتقاد بسياري، مانيفستي براي موج نو تعيين كرد. گدار و دوستانش كه اكثرا از منتقدان مجله «كايه دو سينما» بودند آرزوي ساختن فيلم‌هايي را داشتند متفاوت از سينماي رايج؛ سينمايي كه آن را كليشه‌اي، عامه‌پسند و بورژوايي مي‌دانستند؛ سينماي ستارگان و گيشه. او مبارزه با اين سينما را با «از نفس افتاده» آغاز كرد؛ فيلمي در ژانر نوآر كه طرح اصلي‌اش از فرانسوا تروفو ـ از مطرح‌ترين و معروف‌ترين چهره‌هاي موج نو ـ بود. ژرژ سادول، منتقد و مورخ مشهور سينما در مقاله‌اي در نشريه «له لتر فرانسز» درباره اين فيلم نوشت:«هيچ فيلمساز جواني تاكنون چنين اصول و قواعد سينمايي را زير پا نگذاشته است. دوربين روي دست كه فيلم با آن گرفته شده، مرتب تكان مي‌خورد... نماها يك در ميان آگاهانه نامنطبق تدوين شده‌اند... تدوينگري كه اين فيلم را ببيند از خشم خواهد لرزيد...» داستان از نفس افتاده داستان عشق است؛ عشقي كه درد و مخاطراتش با مصيبتي خواسته، مضاعف مي‌شود.