نظريه‌ي درخشان شلينگ در باب تبيين ‹‹ذات شر›› نه به مثابه‌ي نقص يا عدم، بلكه به عنوان ‹‹وجه ايجابي سوبژه‌ي انساني›› در حركت به سوي فرديت، نه تنها متافيزيك اخلاق را به پيش و پس از خود تقسيم مي‌كند، بلكه بستري بس فراخ براي نوآوري و حيات‌بخشي به ابعاد گوناگون فلسفه عرضه مي‌نمايد. پژوهش حاضر، كوششي است در شرح و بسط انديشه‌ي شلينگ در زبان فارسي و توضيح و ارزيابي انتقادي خوانش تأثيرگذار هايدگر از اين متن.