از نظر سوررئاليست‌ها رويا، نه جنبه‌اي آشکار از آرزويي نهفته، بلکه جنبه‌اي مخدوش از آن است؛ رويا يکي از ابعاد بنيادي گونه‌ي انسان است. اگر بخواهيم دقيق‌تر بگوييم، رويا خود آرزوست، اما در راديکال‌ترين شکل آن. استدلال آنها اين بود که عامل محرک مردم خواسته‌هاي آنهاست. مردم هر کاري مي‌کنند تا زنده بمانند، عشقشان را پيدا کنند و در سلامتي و سعادت باشند. اين‌ها همه نيازهايي آشکار است که معمولاً از جايگاه ما در جامعه نشئت مي‌گيرد. [اما] بالاتر از همه‌ي اين‌ها آرزويي‌ است ناب، غني، ژرف، و بيان‌ناشدني؛ اين همان چيزي است که رويا، وقتي کسي سرکوبش نمي‌کند، برمي‌انگيزد.